διαιτήσιμος

-η, -ο (Α διαιτήσιμος, -ον)

(για διαφορές) αυτός που μπορεί να επιλυθεί με διαιτησία, αυτός που επιδέχεται διαιτησία

αρχ.

αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον διαιτητή ή στη διαιτησία.

[ΕΤΥΜΟΛ. Πιθανότερη θεωρείται η απευθείας παραγωγή τού επιθ. από το ρ. διαιτώμαι (πρβλ. εφέσιμος) παρά η σύνδεσή του με τη λ. δίαιτα].